پروژه سیلیکا، ذخیره کردن 7 ترا بایت در تکه شیشه 2 میلی متری
پروژه سیلیکا یکی از بحث بر انگیز ترین مواردی است که امروز در دنیای تکنولوژی در مورد آن صحبت می شود. این پروژه توسط شرکت مایکروسافت 6 سال پیش آغاز شد. فضای ذخیره سازی با استفاده از دیسک های مغناطیسی به حالت هارد درایو های امروزه مشکلات فراوانی دارد. از تکنولوژی قدیمی HDD و تکنولوژی کمی پیشرفته تر SSD تا چیپ های ذخیره سازی اطلاعات. همگی به صورت مغناطیسی کار می کنند. این تکنولوژی در برابر آب مقاوم نبوده و امواج مغناطیسی و … اطلاعات را به راحتی یک آب خوردن از بین خواهد برد. به همین دلیل پروژه سیلیکا اگر واقعا موفق باشد خیلی به دنیای تکنولوژی و پیشرفت بشر در دنیای اطلاعات کمک خواهد کرد.
پروژه سیلیکا چیست؟
فضای ذخیره سازی اطلاعات از اول تاریخ بشریت که اطلاعات بر روی سنگ و کاغذ نوشته می شد تا همین چند سال قبل که روی درایو های نوری ذخیره می شد هموارد اهمیت زیادی داشته است. همینطور بشر برای پیشرفت تا سال 2025 به فضای صدها زتابایت احتیاج دارد. پس باید به فکر راه چاره ای با دوام بود.
شرکت مایکروسافت تقریبا 6 سال پیش گفت که می توان اطلاعات را روی قطعات شیشه نوشت. قطعه شیشه مد نظر در پروژه سیلیکای شرکت مایکروسافت شیشه کوارتز معمولی بوده که ثبات بالایی در طبیعت دارد. این شیشه هزینه تولید بسیار پایینی دارد و قابل حمل بوده و در برابر اشعه های مغناطیسی و ضربه مقاومت بسیار بیشتری دارد. همچنین تا 10 هزار سال دوام داشته و از بین نمی رود. این امر خیلی بر روی ذخیره سازی مفید است.
نوشتن و خواندن روی شیشه!
از استارت دنیای ذخیره سازی تا اکنون ، دیسک هایی طراحی می شدند و لنز خواندن اطلاعات ثابت بود و دیسک با دوران به سرعت بالا روی دیسک حرکت می کرد و عمل فراخوانی اطلاعات انجام می شد. اما در این تکنولوژی اینگونه نیست! پروزه سیلیکا به جای حرکت دیسک، نور و لنز حرکت می کند. پس اگر زمانی از این تکنولوژی بخواهید استفاده کنید باید لنز های مخصوص برای آن تهیه کنید. در پروژه سیلیکا بیت های اطلاعاتی به فاصله ده به توان منفی 15 متر به وسیله لیزر روی شیشه حک می شوند. برای خواندن اطلاعات ، لنز ها روی فیلد های مربعی که حاوی اطلاعات هستند حرکت می کند و اطلاعات را فراخوانی می کند.
چگونه اطلاعات فراخوانی می شوند؟
شاید فکر کنید که اگر اطلاعات روی صفحه شیشه باشد با ضربه و خراش این اطلاعات مخدوش و خراب می شود!. باید بگوییم که خیر، اطلاعات در واقع خیلی خیلی ریز بوده و در عمق شیشه نوشته می شوند. مایکروسافت می گوید که می تواند قطعات شیشه را هرچقدر که بخواهد ضخیم بکند. اما بهینه ترین حالت پروژه سیلیکا استفاده از قطعاتی با ضخامت 2 میلی متر است. اطلاعات هم به صورت طبقه طبقه روی هم قرار دارند و لنز همگی را می خواند. این اطلاعات در پروژه سیلیکا ، به صورت فیلد های مربعی موجودند و لنز با خواندن هر بلوک مربعی که در عمق شیشه قرار دارد، به سراغ بلوک دیگر می رود و پس از تمام شدن به ردیف بعدی مراحعه می کند. اطلاعات بیشتر را روی ویدیو های پایین آورده ایم.
